પ્રેમ કરું છું તને

આભા અને અક્ષય પડોશમાં રહે. આભા એકદમ બિન્દાસ અને અક્ષય અંતર્મુખ. આભા દેખાવ, કપડાં બધી બાબતે લાપરવા અને અક્ષય આ બાબતે ખૂબ ચીવટ વાળો. નાનપણથી એને આભા પ્રત્યે કારણ વગરની  ચીઢ ચડે.

બેઉ કુટુંબ વચ્ચે ઘણો જ ઘરોબો એટલે બધા સભ્યો એકબીજાને ઘેર આવે જાય. આભા અને અક્ષય ભણે પણ એક જ એક જ શાળા, એક જ ધોરણ, એક જ વર્ગમાં.

પણ અજબ વાત હતી કે એ લોકો ક્યારેય એકબીજાની હાજરીની નોંધ પણ ન લેતા. કોઈ સાજુમાંદુ હોય તોય અક્ષય ની ગેરહાજરી એ સામાન્ય બાબત હતી. આભા તો ઉલટભેર મદદે આવી જતી. અરે અક્ષય બીમાર હોય તો પણ. અક્ષયનો અણગમો અવગણતી.

હવે આભા 12માં ધોરણ પછી મેડિકલમાં એડમિશન લઈ સુરત જઈ રહી હતી. હા… આભા ભણવામાં ખૂબ જ તેજસ્વી હતી.  આપણો અક્ષય પણ સારો જ હતો એણે એન્જિનિયર બનવાનું નક્કી કરી શહેરમાં જ રહ્યો. હવે આભા સુરતમાં ખૂબ વ્યસ્ત રહેવા લાગી. એના અભ્યાસમાં એને મેડિકલ ક્ષેત્રે રિસર્ચ ક્ષેત્રે આગળ વધવું હતું. એ મહિને એકાદ વાર આવતી હતી. અહીં વડોદરા ત્યારે બધાને મળતી અક્ષયને પણ પહેલાંની જેમ મળતી.

પણ હવે અક્ષયને એના પર અણગમો નહોતો થતો. આભાને આ વાત પણ ખબર નહોતી. પણ હા..હવે એ પહેલાની જેમ અસ્તવ્યસ્ત નહીં પણ જરા વ્યવસ્થિત રહેતા જરૂર શીખી હતી. એ સુરત પાછી જતી ત્યારે અક્ષય એ દિવસે કોલેજ ન જતો અને પોતાની રૂમની બારીમાંથી સંતાઈને એને જોયા કરતો. ખબર નહીં કેમ પણ મનનું શું કરવું?? અણગમતી વ્યક્તિ એના દિલમાં રહેવા માંડી હતી.

એક દિવસ અક્ષયનું કુટુંબ સુરત લગ્નમાં ગયું. એના મામા ની દીકરી ના લગ્ન હતા. કારમાં બધા ત્યાં પહોંચ્યા. બપોરે મંડપ મુહૂર્ત, ગ્રહશાંતિ પછી છેક કાલે લગ્ન હતા. અક્ષય કાર લઇ સુરતની સિવિલ હોસ્પિટલમાં આવેલી મેડિકલ કોલેજમાં પહોંચી ગયો. હમણાં જ હોસ્ટેલ જવા આભા નીકળી ચૂકી હતી. હોસ્ટેલ હોસ્પિટલ સંકુલમાં જ હતી. અક્ષય પાસે તેનો સેલ નંબર હતો પણ તેને યાદ જ ન આવ્યો એટલો બેકરાર હતો એ….

હોસ્ટેલ પર પહોંચી એની નીચે વોર્ડન ઓફિસમાં જઈ આભાને મળવાની પરવાનગી માંગી. આભા ને બોલાવવા માટે પટાવાળા બેન ગયા. ત્યાં જ એક હેન્ડસમ યુવક આવ્યો. ડોક્ટર આકાશ… એણે પણ આભાનું નામ જ લીધું. એના મગજમાં કંઈક કેટલાય વિચારો આવી ગયા… એ હચમચી ગયો કે ક્યાંક આકાશ એ આભાનો….???!!!

આભા ત્યાં આવી ત્યારે એણે પહેલા ડોક્ટર આકાશને જોયા. એ તો હજી બિંદાસ જ હતી. એણે ડોક્ટર આકાશ સાથે હાઈફાઈ કરી અને આકાશ નું સાંજની પાર્ટીમાં આવવાનું આમંત્રણ સ્વીકારી લીધું.અક્ષય ખૂણા ને ખુરશીમાંથી ઉભો થઈ જવા ગયો અને અચાનક જ આભાનું ધ્યાન ત્યાં ગયું.

“ઓ માય ગોડ !!!!અરે અક્ષય તું ???!!!”ની લગભગ બૂમ જ પાડી આભાએ.. એની આંખો અને મોં પહોળું કરી જડવત્ ઉભી જ રહી. અને આમ અચાનક જોઈને આઘાત જ લાગે ને !!! અને થોડી બીક પણ લાગી કે અચાનક એ કેમ આવ્યો હશે??

આભાનું આશ્ચર્ય જોઈ એને થોડું હસવું આવી ગયું. આભા ડોક્ટર આકાશ સાથે એનો પરિચય કરાવ્યો અને ડોક્ટર આકાશ ત્યાંથી જતા રહ્યા. આભાએ અક્ષયને પૂછ્યું ,”તું અહીં ક્યાંથી ?”

અક્ષયે કહ્યું ,”લગ્નમાં આવ્યો છું. અત્યારે ફ્રી હતો એટલે તને મળવા આવ્યો. કોઈને ખબર નથી. બસ એમ જ ..”

આભાએ તેના હાવ ભાવ વાંચવા માંડ્યા. થોડો ગૂંચવાઈ ગયેલો લાગ્યો અક્ષય.

આભાએ એને ત્યાં જ બેસાડ્યો અને કહ્યું: થોડીવારમાં ચેન્જ કરીને આવું છું. ગુલાબી ઝભ્ભો અને ભૂરા ડેનીમ માં થોડી વારે પાછી આવી. અક્ષયના ચહેરા પર સ્મિત આવી ગયું. બેઉ કારમાં બેસી ગયા. ત્યાં પાસે જ આવેલા એક કોફી હાઉસમાં જઈને બંને બેઠા.

આભા : “ઉતાવળ તો નથી ને ?”

અક્ષય :ના રે ..આમ પણ સગાઓ વચ્ચે બોર થતો હતો…

આભા: લગ્ન તો કાલે છે ને તો મારી સાથે ડોક્ટર આકાશને ત્યાં તુંઆવી રહ્યો છે પાર્ટીમાં .દસેક વાગ્યા સુધીમાં ફ્રી થઈ જઈશું .

અક્ષર પાસે ના કહેવાનું કોઈ કારણ નહોતું. એણે મમ્મીને ફોન કરી જણાવી દીધું .કોફી અને સેન્ડવીચને ન્યાય આપતા બેઉ વચ્ચે મૌન હતું. શું બોલવું સમજ જ નહોતી પડતી.

આભા: મારે ઘેર બધા કેમ છે ??

અક્ષય: બધા મજામાં છે અને તારા માટે મમ્મીએ સુખડી મોકલાવી છે લાવતા ભૂલી ગયો. કાલે આપી જઈશ.

આભા: કાલે બીજી વાર મળવાનું બહાનું સારું છે. એની આંખમાં ચમક હતી અને હોઠ પર તોફાની હાસ્ય.

અક્ષય: હા.. તારા ડોક્ટર થવાની રાહ છે.

આભા: કેમ અરે તારી કોઈ ગર્લફ્રેન્ડ છે કે નહીં ??અક્ષય: હા છે ને!! ઋચા . અમે બેઉ સાથે જ ફરતા હોઈએ છીએ. એકબીજાને પસંદ પણ કરીએ છે. આભા: જનાબ પ્રપોઝ કર્યું કે બેન ને ખબર જ નથી??

અક્ષય: બેઉને જીજક છે કેવી રીતે પૂછવું ??

આભા : અક્ષય મને ખબર છે કે તું નાનપણથી ઓછા બોલો છે પણ મને પણ આ મામલામાં ખબર ન પડે. હા… હું બિન્દાસ છું પણ આ બાબત વિશે વિચાર્યું જ નથી.

અક્ષય: હવે શું કરું??

આભા:બેધડક કહી દે કે હું તને પ્રેમ કરું છું અને આ જીવન આખું તારી સાથે ગુજારવા માંગુ છું. અક્ષય: ઓકે.

આભા: ચાલ હવે આકાશ ત્યાં જવાનું છે નીકળીયે. અક્ષય: ચાલ.

બેઉ આકાશને ત્યાં ગયા. આકાશે અક્ષયને પણ હૂંફાળો આવકાર આપ્યો. આભા આકાશના ઘરના સભ્યો સાથે બેઠેલી અને આકાશ અને અક્ષય બહાર લોનમાં.

આકાશ: અક્ષય, હું આભા થી બે વર્ષ સિનિયર હતો. અત્યારે ઇન્ટર્નશીપ કરું છું. પણ એ એક જ છોકરી હતી જેને કોઈ છોકરા માટે ઇનવોલ્વમેન્ટ નહોતું. મારી બેન એની ખાસ ફ્રેન્ડ છે. એણે તો એક દિવસ આભાને પૂછ્યું તો આભાએ કહ્યું એવું નથી કે મને કોઈ નથી ગમતું પણ હું એટલું જાણું છું કે એને હું પહેલેથી નથી ગમતી. કારણ પણ જાણું છું. એની સાથે દોસ્તી જેવું જ કહી શકાય પણ મને એનું આ એકાકીપણું જ મને ગમે છે.

અક્ષય: ક્યાં છે એ?

આકાશ: એ જ તો નથી કહેતી.

અક્ષય: આકાશ એ મારી વાત કરે છે. એ જેનો ઉલ્લેખ કરી ગઈ એ હું જ છું. આમ તો અમે બેઉ બિલકુલ ક્લોઝ નથી. બસ માત્ર પાડોશીઓ જ છીએ. પણ એના અહીં આવ્યા પછી એની ગેરહાજરીનો શૂન્યાવકાશ રચાયો છે. આવું કેમ??? આજે એને મળવા કેમ આવ્યો છું એ જ પણ નથી સમજાતું…

આકાશ: એની સાથે સીધી જ વાત કરીને ક્લિયર થઈશ.

અક્ષય: ના ..

આકાશ: બહુ બહુ તો એ ના પાડશે ને ??!!

અક્ષય: એનો જ ડર છે…

ત્યાં તો જમવા માટે બૂમ પડી. બેઉ અંદર ગયા. અહીંથી નીકળતા સાડા નવ થઈ ગયા. હોસ્ટેલમાં દસ વાગ્યા પહેલા પહોંચવાનું હતું. આભા અને અક્ષય બેઉ મૌન હતા. આભા વારંવાર બારીની બહાર જોતી હતી. હોસ્ટેલ આવી અને આભા ઉતરી ગઈ. અક્ષયને બાય કર્યું. રૂમ પર આવીને બાકીની નોટ્સ પૂરી કરવા માટે બેસી ગઈ. રાતના એક વાગ્યા હતા જ્યારે તે સુવા ગઈ. ફોન જોયો. whatsapp પર એક મેસેજ હતો.

“હું અક્ષય મને તારી ગેરહાજરીમાં તારાથી પ્રેમ થઈ ગયો અને ખબર જ ન પડી. હું એટલે જ આવ્યો છું.”

બીજા દિવસે વડોદરા જતા જતા અક્ષય પરિવાર સહિતકાર હોસ્ટેલ પર લઈ આવ્યો. કોલ કર્યો આભા આવી. એણે એક કવર અક્ષયને આપ્યું. અક્ષયને કવર ખોલવાની તાલાવેલી હતી. ઘેર જઈને તરત જ પોતાના રૂમનું બારણું બંધ કરી કવર ખોલ્યું. એક ચિઠ્ઠી સાથે રિપોર્ટ હતો. અક્ષય પ્રેમ તો નહીં પણ તું મને ગમે છે. આ રિપોર્ટ એ વખતનો છે જ્યારે હું નવમા ધોરણમાં હતી. અને મને એક્સિડન્ટ થયેલો. હજી મેડિકલી એ સ્પષ્ટ નથી લગ્ન બાદ હું કદાચ માં બની નહીં શકું અને કદાચ બની પણ શકું. મેં અહીં પણ ચેકઅપ કરાવ્યું. તો હજી 50% ચાન્સ છે એમ કહે છે. એટલે જ હું સુરતમાં એડમિશન લઈને આવતી રહી. બધાથી દૂર. તારું અચાનક આવવું મને સમજાઈ ગયેલું પણ…..

રાતે એક વાગે ફોન રણક્યો. મને આભા ગમે છે અને એની સાથે જીવન વીતાવવું છે. રહી વાત સંતાનની તો જે હજી નથી એ પ્રેમમાં વચ્ચે ના જ આવી શકે. બોલ, હવે તારે શું કહેવું છે??

આભા: કહી દઉં કે કાલે સવારે 9 વાગીને 37 મિનિટના ચોઘડિયામાં??

અક્ષય : I LOVE YOU ABHA FROM BOTTOM OF MY HEART .

Will you marry me ?

બસ આનો જવાબ આપી દેજે 9 વાગીને 37 મિનિટે …

સામા છેડે ખિલખિલાટ હાસ્યનું ઝરણું વહેવા લાગ્યું રાતની શાંતિ ચીરતું ……

ફક્ત મહિલાઓ માટે

હા તાજેતરમાં આવેલી એક ગુજરાતી ફિલ્મની જ વાત કરવી છે. શ્રી અમિતાભ બચ્ચને આ ફિલ્મમાં મહેમાન કલાકારની ભૂમિકા નિભાવી છે.

એ પહેલાં કહેવું પડશે કે ગુજરાતી ફિલ્મનું પોત હવે જરૂર બદલાયું છે. જોવી ગમે અને પકડ જમાવે તેવી નવી વાર્તા જરૂર હોય. જોતી વખતે હિન્દી નહીં પણ ગુજરાતી ફિલ્મ છે એવું જરાય ન લાગે. વળી માતૃ ભાષા હોય એટલે જાણે અજાણે વધારે મજા આવે.

એક નવા વિષય પર વણાયેલી આ ફિલ્મ ગમી જાય એવી બની છે. સ્ત્રીઓના મનને સમજવાની વાત થઈ છે. સ્ત્રીને સમજવાની વાત ત્રણ પેઢી સુધી થઈ છે. પણ સ્ત્રી શું ખરેખર શું ઝંખે છે એની કોશિશ પણ સારી એવી થઈ છે. ફિલ્મ ગંભીર વિષય પર છે પણ કૉમેડી છે. હસતાં હસતાં વાત સમજવાની વાત છે. નામ ભલે ગમે તે હોય પણ પુરુષોએ પણ સમજવા જેવી ખરી.

જોજો મજા આવશે અને કદાચ આવી ફિલ્મો બે ચાર જોવાઈ જાય તો ગુજરાતી ફિલ્મો વિશે અભિપ્રાય પણ બદલાઈ જાય.

સવાર

બહુ જાણીતો શબ્દ છે પણ એની અનુભૂતિ બધા માટે અલગ અલગ હોય છે અરે એક જ વ્યક્તિ માટે પણ તેની દરેક સવાર અલગ હોય છે. સાકેત માટે પણ આજની સવાર કાંઈક અલગ જ રાત લઈને આવવાની હતી. કાલે તેને અમદાવાદ લગ્ન માટે જીવનસાથીની પસંદગી માટે જવાનું હતું. એટલે આજે તે છેલ્લા પણ બહુ મોટા ક્લાયન્ટ ને મળવા મુંબઈ થી પૂના ટેક્સીમાં જઈ રહ્યો હતો. રાત્રે પૂના થી મુંબઈ આવી મુંબઈ થી બાય એર અમદાવાદ જવાનું હતું.

બધું સેટ હતું. પૂના નો સોદો નક્કી થતાં હવે પ્રમોશન પણ પાક્કું થઈ ગયું હતું. એટલે નિશ્ચિંત બની એ ટેક્સી માં જ ઊંઘવા માંડ્યો. રાત્રિના આશ રે સાડા 11 નો સમય હશે. ગાડી એક બ્રેક મારી ઉભી રહી. સાકેતની ઊંઘ ઊડી. સામે એક ઈન્સ્પેક્ટર રૂટિન તપાસ માટે ગાડી ના ડ્રાઇવરના કાગળીયા તપાસવા માંગી રહ્યો હતો. સાકેત ફરી સૂવાનો પ્રયાસ કરવા લાગ્યો. પણ તેને એક ચા ની જરૂર વર્તાઈ. ચેક પોસ્ટ પર જ ટપરી હતી. ડ્રાઇવર ચા પીતા જોઈ રહ્યો હતો એટલે સાકેતને ઇશારા થી પૂછી એના માટે પણ ચા નો ઓર્ડર આપી દીધો.

સમયસર મુંબઈ પહોંચીને ઘેર થી એક જોડ કપડાં તૈયાર કરેલી બેગ માં મૂકી એ જ ટેક્સી માં તે એરપોર્ટ રવાના થયો. S

સવારે જ્યારે અમદાવાદ ની ધરતી પર પગ મૂક્યો ત્યારે ઘડિયાળના કાંટા 5.45 નો સમય બતાવતા હતા. મંજુલાબેન ને ત્યાં પહોંચીને એ ફ્રેશ થયો. આ મંજુલાબેન એના માસિયાઈ બેન થાય અને તેમનો કોઈ ભાઈ ન હોવાથી એને જ ભાઈ માને. છોકરી જોવા એમની સાથે જ જવાનું હતું. આમતો બેઉ જણે સાકેત અને સ્વાતિ જેને મળવા અમદાવાદ સાકેત આવ્યો તેમણે એક બીજા ને મેટ્રિમોનીઅલ વેબસાઈટ પરથી પસંદ કરેલા. ફોન નંબર ની આપલે પછી જરૂરી વાતચીત પછી એક બીજાને મળી રહ્યા હતાં.

એસ જી હાઇવે પર એક શાનદાર બંગલા સામે 45 મિનિટ પછી મંજુલાબેનની કાર ઊભી રહી ત્યારે સાકેતના ચહેરા પર હળવું સ્મિત હતું.

અંદર જઈને ઔપચારિક વાતો થઈ. થોડી વાર પછી સાકેત પણ એકાંતમાં સ્વાતિને મળ્યો. તેઓ દીવાન ખંડમાં પાછા આવ્યા ત્યારે સ્વાતિની એક દિલો જાન દોસ્ત મિસ રૂમી પણ ત્યાં આવી ગઈ. સ્વાતિ ના પિતા મનોહર ભાઈ એ મુદ્દા ની વાત કરવા સાકેત ને પોતાની સાથે સ્ટડીમાં બોલાવ્યો.

મનોહરભાઈ એ મુદ્દા પર જ વાત કરી. સાકેત સ્વાતિ મારું એક જ સંતાન છે. તેને મેં ઘણાં લાડકોડ થી ઉછેરી છે. અને તે પરણ્યા પછી પણ મારી પાસે જ રહી શકે એટલે તારું પ્રપોઝલ મને ગમ્યું. તારો ઉછેર અનાથાશ્રમમાં થયેલો અને આગળ પાછળ કોઈ નથી. તારો કેરિયર ગ્રાફ તારી હોશિયારીની મિસાલ છે. તું મારા ધંધાને સર્વોચ્ચ સ્થાને લઈ જઈ શકે છે. એટલે હવે તું કહે ત્યારે શરણાઈના સૂર રેલાવીશું.

બેઉ બહાર આવ્યા ત્યારે મુખ્ય દરવાજેથી પોલીસ અંદર દાખલ થઈ રહી હતી. મનોહરભાઇ ચમકી ગયા.સ્વાતિ અને રૂમીએ આંખો આંખોમાં કશીક વાત આવનાર ઈન્સ્પેક્ટર ભાર્ગવ સાથે કરી લીધી.

You are under arrest Mr. Manohar .તમારો ખેલ હવે ખતમ થાય છે. સિફતપૂર્વક 15 વર્ષ પહેલાં તમારી કરોડપતિ પત્ની નું કાસળ કાઢયા પછી અન્ડર વર્લ્ડ માં ટોપ પર જવામાં તમને બહુ સુગમતા રહેલી. પણ એક પ્રમાણિક પિતાની વંશજ તમારી પત્નીએ એવી જ પ્રમાણિકતાના સંસ્કાર તમારી દીકરીને આપેલાં.

તમારી દીકરીએ ગઈ સાલ આઈ પી એસ ની પરીક્ષા ટોપ કરી છે. તમારી એક એક પ્રવૃત્તિ પર તેની બાજ નજર હતી. સાત પોલીસ હત્યાકાંડ કર્યા ત્યારે સ્વાતિએ સામેથી અમને આસિસ્ટન્ટ બનવા ઑફર કરી અને અમે દેશના ટોચના ગદ્દારને હાથકડી પહેરાવવામાં સફળ થયા.

મનોહરભાઈ એ સાકેતને પિસ્તોલ કાઢવા કહ્યું તો તેણે ચહેરા પરથી સાકેતના ચહેરા જેવો માસ્ક ખેંચીને કહ્યું : હું ઈન્સ્પેક્ટર જયંત ત્રિવેદી. ક્રાઈમ બ્રાંચ, મુંબઈ. અને તમને ડ્રગ અને હથિયાર ની હેરાફેરીમાં મદદ કરનાર સાકેત ઉર્ફે સદ્દામ નઝીરને ગઈકાલે જ પૂનામાં ગીરફતાર કરીને હું અહીં આવ્યો.

સ્વાતિ અને રૂમી સામે જોઈને કહ્યું: થેન્ક્સ બ્રેવ ગર્લ્સ. તમારા જેવા યુવાનો ના હાથમાં દેશ સૂરક્ષિત રહેશે ….

સ્વાતિ તેની મમ્મીના ફોટા સામે અશ્રુ ભરેલી આંખે કહી રહી હતી: માં તારું અધૂરું કામ આજે પૂરું થયું.

રૂમી અને સ્વાતિ ઘરમાંથી પોલીસ સ્ટેશન જવા રવાના થયા.

ઘાવ

ઘાવ

નીવા આજે ફરી ગુલમહોર ના ઝાડ નીચે આવી … ચળાઈ ને આવતો તડકો થોડી ઠંડી ઓછી કરતો હતો .એની શાલમાં એણે અદબ વાળેલી . મિહિરે એને ત્યાં જ મળવા બોલાવી હતી જ્યાં બેઉ પહેલી વાર મળ્યા હતા …
નાકની દાંડી પાર ચશ્મા સરખા કરતા એ શાંતિ થી ઉભી હતી . રોડ ની બીજી બાજુ એક કાર આવીને ઉભી રહી .ઓડી નું લેટેસ્ટ મોડેલ અને મિહિર એમાંથી ઉતરી તેની તરફ આવ્યો . બેઉ જણા એ પરસ્પર સ્મિતની આપ લે કરી લીધી અને એક મૌન ફરી કબ્જો કરી બેઠું .
કેમ બોલાવી છે મને ??? = નીવાએ મૌન નું કવચ તોડ્યું …
તને પાછી ઘેર લઇ જવી છે … મને મારી ભૂલ સમજાઈ ગઈ છે ..હવે અર્થ ફિલ્મ નો ડાયલોગ ના બોલતી કે તારી જગ્યા એ મેં આવું કર્યું હોત તો તેં મારો સ્વીકાર કર્યો હોત ??? =મિહિરે જવાબ વાળ્યો …
તને વિશ્વાસ છે કે તું લેવા આવીશ અને હું તારી સાથે પાછી જઈશ ??? = નીવા .
નક્કી ના કહેવાય પણ મારે મારાથી બનતા બધા પ્રયત્નો કરી છૂટવા છે …= મિહિર .
એટલે તને કોઈ કાળે વસવસો ના થાય કે કાશ મેં એને મનાવી લીધી હોત !! એક વાર સોરી કહી દીધું હોત !!! = નીવા ..
આપણે આમ રસ્તા પર ઉભા નથી રહેવું। . ચાલ સામે બાગ માં બેસીએ ..=મિહિર .
મિહિર , એ ઘર મારું હતું ..એને એક એક ખૂણે મેં હૃદય રેડીને સજાવેલું .. જીવનમાં ક્યારેય મારા માટે વિચાર્યા વગર હું તને ,બાળકોને અને ઘરને સમર્પિત હતી .. પણ અફસોસ તમે મને ટેકન ફોર ગ્રાન્ટેડ લઇ લીધી ..એક વિશ્વાસ હતો કે હું તમારા બધા વગર જીવી નહિ શકું .. હું કોઈ કાલે આવું કશું નહિ કરું … = નીવા .
નીવા , તારી કહેલી બધી વાતો તારા ગયા પછી ધીરે ધીરે સમજાવા માંડી .નિખિલ અને રિવા તો પોતાના અભ્યાસ અને સંસાર માં મસ્ત હતા . નિખિલે અમેરિકા માં જ એની સાથે ભણતી એક એન .આર .જી ની દીકરી પાયલ સાથે લગ્ન પણ કરી લીધા અને મને જાણ કરી . એ ક્યારેય અહીં પાછો નહિ આવે . રિવા એના સંસાર માંથી થોડો સમય કાઢી મારુ ધ્યાન રાખે છે પણ હું એકલો પડ્યો એટલે તારી પીડા ને સારી રીતે સમજી શક્યો છું .= મિહિર ..
ચાર દીવાલો વચ્ચેની ભયાનક એકલતા ને ભેદવા મારી સાથે કોઈ નહોતું . બધાની મારી પાસે ફક્ત અપેક્ષાઓ હતી . હું અંદરથી મરી રહી હતી . માં બાપ તો હતા નહિ પણ દૂર એક શહેર માં રહેતા મારા ભાઈ ભાભી ના એકના એક દીકરા ની લગ્ન ની કંકોત્રી પણ હું જઈ શકું નહિ એટલે તેં મારા સુધી પહોંચવા ના દીધી અને તારો ફોન ખરાબ છે એમ કહીને દસ દિવસ મારો ફોન પણ લઇ લીધો !!! આટલું છળ શા માટે ???!!! =નીવા .
મને માફ કરી દે ..= મિહિર .
ના , મિહિર એ ઘટના પછી મેં બરાબર છ મહિને ઘર છોડેલું .અને ત્યાર પછી પાંચ વર્ષે આજે આપણે મળ્યા છીએ . તારો આજનો વર્તમાન મારા દસ વર્ષ પહેલા ના ભૂતકાળની શરૂઆત જ છે .અને આ દસ વર્ષમાં હું તો ક્યાંય આગળ નીકળી ચુકી છું .જીવનની ગાડીને રિવર્સ ગિયર નથી હોતો .એટલે તું એકલો જ પાછો જા .= નીવા …
નિરાશ વદને મિહિરે પૂછ્યું : તને ક્યાં ઉતારી દઉં ???
કશે નહિ … હું જાતે જ જઈશ …= નીવા ..
બેઉ ની આંખો માં ભૂતકાળ એક સરી ગયેલી ફિલ્મી જેમ ચાલુ થયો … પહેલા બેઉ ને લાગતું હતું કે વાંક સામે વાળાનો હતો પણ હવે લાગતું હતું કે સહનશક્તિ તો પોતાની પણ ઓછી જ હતી .. હવે નીવા આ સંસ્થા માંથી પાછી ફરવા નહોતી માંગતી ..અહીં વૃદ્ધાશ્રમ ની કેરટેકર હતી . દરેક વૃદ્ધ માટે તે પોતાની દીકરી હતી ..અહીં પોતાની એક દિવસ ની અચાનક ગેરહાજરી દરેક ને વર્તાતી .. જે વસ્તુ ની કમી પોતાને પોતાના ઘરમાં હંમેશા લાગી તે તેને અહીં મળી હતી . પોતાના અસ્તિત્વ ની સાચી ઓળખ અને મહત્વ .. પોતે કોઈને સજા કરવાના ઈરાદા થી પોતાનું ઘર ચુપચાપ નહોતું છોડ્યું . પણ પોતાની વ્યક્તિ તરીકે સતત અવહેલનાએ તેને અંદર થી મારી નાખી હતી ..
નીવા એ પંચાવન વર્ષની વયે ઘર છોડ્યું કારણ કે તે આત્મહત્યા કરવા નહોતી માંગતી ..કોઈ માણસ ની સ્વાર્થીપણા સામે પોતાનું જીવન કુરબાન કરવા નહોતી માંગતી .નીવા સમજતી કે પોતાનું જીવન પોતાની રીતે જીવવાનો દરેક વ્યક્તિને અધિકાર છે . કોઈના આધિપત્ય વગર !!!
હાથમાં એક પણ પૈસો લીધા વગર કશું જ નક્કી કર્યા વગર શરુ થયેલી તેની યાત્રા આ વૃદ્ધાશ્રમ માં પૂરી થયેલી ….તેને કોઈ વાત નો પસ્તાવો પણ નહોતો કેમ કે એ કોઈ ફરજ નહોતી ચુકી બસ એનું કુટુંબ પોતાની જવાબદારી વિસરી ગયેલું ..
એક મહિના પછી …..
નીવાબેન આ ઘરમાં એક નવી વ્યક્તિ ઉમેરાઈ છે . ચાલો તમારો પરિચય કરાવું .. આચાર્ય સાહેબે બૂમ પાડી . નીવા ઓફિસ માં ગઈ .દરવાજા તરફ પીઠ કરીને બેઠેલી એ વ્યક્તિનું નામ સાંભળતા નીવા ચમકી ..મિહિર હતો … સાહેબ એમને રૂમ નંબર પાંચ આપું છું . આચાર્ય સાહેબે કહ્યું : નીવાબેન , આ તો તમારા પતિ છે ને !!! અહીં કોઈ સન્યાસી થોડું છે ?? તમે એક રૂમ માં રહી શકો છો ..
નીવા : સાહેબ , એ મારા પતિ હતા . અહીં તો નીવા જ રહે છે .. એટલે એમની સંભાળ અન્ય બધાની જેમ જરૂર લેવાશે …વિશેષ નહિ ….
સરલા બેન પાંચ નંબર નો રૂમ ખોલીને સાફ કરી દો ….= નીવા …
અહીં તો બધાએ જમાનો જોયેલો એટલે સમજાઈ ગયું કે ઘાવ કેટલા ઊંડા હશે !!!!!!

ગોસિપ બેન્ચ

હાઉસિંગ પ્રોજેકટ શરૂ થાય , એનો મેપ કે જાહેરાત બધું આવે પણ ગોસિપબેન્ચ નો ઉલ્લેખ ક્યાંય નથી હોતો પણ મંદિર કે ગાર્ડન કે સિનિયર સીટીઝન કોર્નરના નામે ઉલ્લેખ હોય છે .

હમણાં મન ઘણું એકલી પડી ગઈ એમ અનુભવતું હતું અને વાતો કરવા કે સાંભળવા ઝંખતું હતું . મને માણસ ના માનસ નો પરિચય ખરો એટલે મારી વિચારધારા ને અનુકૂળ હોય એવી કંપનીની તલાશ રહે . પણ બસ સાંજે કલાક ફ્લેટમાં નીચે બેસવા જવું શરૂ કર્યું કોઈ ચોક્કસ પસંદગી વગર .

શરૂઆતમાં બસ વાતો અને એના વિષયોનું અવલોકન સ્વભાવગત થઈ ગયું . પછી દરેક કૌટુંબિક ભૂગોળ વિશે વિચાર થયો . એટલે કે આવનાર સામાન્ય રીતે બાળકોની શાળાકીય શૈક્ષણિક જવાબદારીથી મુક્ત હતા . બાળકોની સંભાળમાંથી મુક્ત થયેલા અથવા તો બાળકો એમની માતાઓની ગિરફતમાંથી જતા રહેલા હોય એવી માતાઓનું ગ્રુપ છે . અહીં યુવાની લગભગ જતી રહી હોય અને મેનોપોઝ ની ગૂંચવણો પણ પુરી થતી હોય એવી મહિલાઓની બહુમતી .

વાતોનો વિષય રસોડાથી શરૂ થઈ ત્યાં પૂરો થાય . ક્યારેક ફેશન , ટેલર કે મુવીના વિષયો પણ આંટો મારી જાય .

પણ એક લાક્ષણિકતા કાયમી કે જ્યારે કોઈ મહેફિલમાંથી ઉભું થાય એટલે એની કુથલી શરૂ . મારો એક ટાઈમ નક્કી એટલે ત્યારે ઉભી થઈ જ જાઉં .

બે ગ્રુપ બેસે એમાં સિનિયર સીટીઝન જુદા બેસે . એ લોકો કશું બોલે એટલે બસ પછી ફુસ્ફુસ્ફુસ શરૂ . અને આવનાર દરેકને કહે . જે ગેરહાજર હોય એને બીજે દિવસે એ પ્રસાદ આપે . આ જોઈને મને થોડી ગ્લાનિ થઈ . ઉંમરના 60 વર્ષ પછી સંગીસાથી ઓછા થવા માંડે . બાળકો પણ એમના મોટા થતા સંતાનો પાછળ વ્યસ્ત હોય . ભક્તિ ચેનલ અને whatsapp સિવાય વધુ કશું આવડે નહિ . ધાર્મિક ગ્રંથો પણ કેટલીય વાર વંચાઈ ગયા હોય . શરીરના સાંધામાં સિઝન બેસીને નૃત્ય કરે એની પીડા એ તો એ વર્ષોએ જ સમજાય . એમને જરૂર હોય કોઈ એમને સાંભળે, એમની સાથે વાત કરે .

પાછું ત્યાં આવનાર પોતાના જોડીદાર વગર ન આવે . ગમે નહીંને !!

અરે ગમતા અને અણગમતા ને અવગણી બધા જ અનુભવોના પ્રસાદને વહેંચીએ તો ઘેર જઈને સંતોષનો ઓડકાર આવે ને બીજા દિવસની પ્રતીક્ષા પણ રહે . અહીં પોતાની વાત કરવાનું વલણ હોય છે પણ બીજાની વાતને સાંભળીને સમજવાની નહિ . અહીં વ્યક્તિની ગેરહાજરીમાં એના વિશે અપાતા જજમેન્ટમાં નકારાત્મકતા વધારે જોવા મળે . પોતે બીજા કરતા વેંત ઊંચા હોવાની વાત કરાય . પોતાની વાણી કે વર્તન વિશે સભાનતા ઓછી જોવા મળે .

મોટા થયેલા છોકરાઓ અવારનવાર બહાર નાસ્તા કરીને મોમના કિચનના કામનો બોજ ઘટાડે . પપ્પાના સ્ટેટ્સ પર વટ માં રહે .

બીજા રાજ્યના યુવાનોના લક્ષ્ય અહીં ખોવાયેલા જોવા મળે અને કેનેડાના સ્ટુડન્ટ વિઝામાં અહીંના શિક્ષણની અવહેલના જોવા મળે .

હવે તમને નથી લાગતું કે અહીં સરકારી ગ્રાન્ટ પણ ભણીને વિદેશમાં ઉચ્ચ અભ્યાસના બહાને ત્યાં સેટલ થઈને વિદેશોને સમૃદ્ધ કરનારા લોકોએ દેશ માટે કશુંક તો કરવું જ જોઈએ ..

વેલેન્ટાઈન ડે

નીરજા દિવા ની લાડકી પૌત્રી … દિવા ના રૂમમાં ઉતાવળે આવી .. ઓહ બાપ રે કેટલું ટેંશન છે એના રૂપાળા ચહેરા પર … ચશ્મા નાકની દાંડી પર ટેકવી દિવા એ પૂછ્યું : શું બેટા , શું ટેંશન ???
નીરજા : ઓહ દાદી તને સમજ નહિ પડે ..તમારા જમાના માં એવું બધું હતું ક્યાં ??
દિવા : હા ભાઈ , સાચું છે અમારા જમાના માં એવું બધું એટલે કેવું બધું ક્યાં હતું ?? પ્રેમ વગર લગ્ન થતા અને હવે લગ્ન વગર પ્રેમ થાય છે ??
નીરજા : દાદી તમારા પી જે પ્લીઝ બંધ કરો ને !!!
દિવા : જો બેટા , સામે બાગ છે ત્યાં મોટા મોટા આંટા મારતા વિચાર તો જરૂર કોઈ ધાંસુ આઈડિયા મળી જશે ..
નીરજા હવે ચિડાઈ : ઓફફો દાદી , પ્લીઝ સ્ટોપ …
થોડી ક્ષણો ની શાંતિ પછી દાદી બોલ્યા … નીરજા મારી અને તારા દાદાની સગાઇ વેલેંટાઈન વીક માં જ થયેલી !!! અને અમને ખબર જ નહિ … તને ખબર છે અમે પહેલી વાર વેલેંટાઈન ડે ને દિવસે મળેલા …. પછી દિવા ચૂપ થઇ ગઈ …
પોતાની સામે પીઠ કરીને બારી બહાર જોઈ રહેલી નીરજા દોડતી પોતાની બાજુ માં આવીને બેસી ગયી એ દિવાને ગમ્યું … એના ચહેરા પાર ઉત્સુકતા લીપાયેલી હતી ..બોલી : પછી ???
12 ફેબ્રુઆરી એ અમારી સગાઇ થઇ . તેરમી તારીખે હું ઓફિસે ગઈ તો અભિનંદન નો વરસાદ થઇ ગયો …નવી હતી તોય બધા જાણે વર્ષોથી જાણતા હોય એમ ખુશ થયા . ત્યારે બેન્ક માં ફોન બધે નહિ ..મેનેજર ની ઓફિસ માં જ હતો .. મને એમ કે તારા દાદા મને ફોન કરીને મળવા બોલાવશે . પણ ફોન ના આવ્યો … બીજે દિવસે માથામાં તેલ નાખીને બે ચોટલા વાળીને એક સાવ સામાન્ય ડ્રેસ પહેરી ઓફિસ ગયી …
જો કે એમનો ફોન ના આવ્યો એનો મારા માટે કોઈ ઇસ્યુ નહોતો ..એ પણ પોતાની ઓફિસે ગયેલા ..
નીરજા : પછી તમે ક્યારે મળેલા ???
દાદી નો ચહેરો આટલા વર્ષે પણ ગુલાબી થઇ ગયેલો એ કહેતા કે એ લોકો 14 ફેબ્રુઆરી ના દિવસે પહેલી વાર મળ્યા હતા .
દિવા : સેન્ટ વેલેંટાઈન ની યાદ માં વિદેશો માં આ તહેવાર ઉજવાય એટલી જ મને ખબર . બપોરે મેનેજર ની ઓફિસ માં ફોન આવ્યો …દાદાએ સીધું જ પૂછી લીધું . સાંજે બસ માંથી તું ક્યાં ઉતરે છે ???
મેં કહ્યુ : સયાજીગંજ ..
દાદાએ કહ્યું : સાંજે ઉભી રહેજે .. હું આવીશ …
મેનેજર ની કેબીન માં મારા શરીર માંથી ધ્રુજારી છૂટવા માંડી .. મારી જગ્યાએ જઈને હું રડી પડી ..
નીરજા હસવા લાગી : ઓ માય ગોશ … તું ખરેખર ક્રેઝી હતી દાદી ..આવું રડાતું હોય ??
દિવા : હા મારી ત્યાંની કલીગ પણ એવું જ કહેવા લાગી ..મને ચીડવવા લાગી ..પણ એક સહેલી એ પૂછ્યું : તું રડે છે કેમ ?? ત્યારે મેં શું કહ્યું ખબર છે ??
નીરજા : શું કહ્યું ડાર્લિંગ ???
દિવા : કાલે સરસ કપડાં પહેરીને તૈયાર થઈને આવી ત્યારે ફોન ના કર્યો અને આજે તેલ નાખીને બબુચક જેવી સાદી આવી ત્યારે મળવા બોલાવે છે ???!!!
નીરજા ખડખડાટ પેટ પકડીને હસવા માંડી …અને પૂછ્યું : ફિર ક્યાં હુઆ ???
દિવા : બેસ ચાંપલી , અમારા માં લાજ શરમ હતી .અને મોબાઈલ નહોતા સમજી ..પછી તો હું સયાજીગંજ ઉતરી તો દાદા બજાજ સ્કૂટર લઈને ઉભેલા …
નીરજા : વાઉ ..પેલા રબને બનાદી જોડીના સુરિન્દર સાહની ની જેમ … અને દાદી પાછળ બેસી ગયી ..પછી ક્યાં ગયા ?? ઢોસા ખાવા કે પાણીપુરી ??? કે પછી મુવી જોવા ???
દિવા : હેઠી ઉતર જરા હેઠી ઉતર … ત્યાં થી અમે સીધા શહેરના એ બસ સ્ટેન્ડ પર ગયા જ્યાંથી મારા ઘરની બસ ઉપડતી હતી …
હવે તો નીરજા ખડખડાટ હસીને દાદીને જોર થી ધબ્બો મારી ગઈ !!!
દિવા : બસ ઉભેલી હતી થોડી વાર પછી ઉપડવાની હતી .. ડબલડેકર હતી .. મેં ઓફિસ થી આવતા વચ્ચે એક શોપિંગ સેન્ટર માંથી એક કેડબરી ડેરી મિલ્ક લીધેલી એ દાદાને આપી …
અને દાદાએ : નીરજા થી ચૂપ ના રહેવાયું …
એ કશું નહોતા લાવ્યા … એમણે લઈને ખીસા માં મૂકી દીધી … મારી બસ ચાલુ થઇ અને એ જતા રહ્યા …
નીરજા : દાદી ડાર્લિંગ તને ગુસ્સો ના આવ્યો ??
દિવા : નીરજા , મારા ઘેર તો નાનપણ થી સાયકલ પણ નહિ અને સ્કૂટર પણ ભાઈ એક મહિના પહેલા જ લાવેલો . અને હું દાદા પાછળ બેઠી ત્યારે જ હું ખુશ થઇ ગયી .. હવે તો આમ સ્કૂટર પર ફરવા મળશે !!!!!…
નીરજા થોડી ગંભીર બની દિવાની બાજુ માં બેસી ગઈ …. અને બોલી : દાદી તારા વખત માં આવી ગિફ્ટ ગર્લફ્રેન્ડ બોયફ્રેન્ડ કશું નહોતું . તું તારી જાતને ધન્ય સમજતી કે તને લગ્ન પહેલા સ્કૂટરની પાછળની સીટ પર બેસવા મળ્યું ..તું ખુશ હતી કે તેં દાદાને કશું આપ્યું …દાદાનો સાથ તારા માટે ગિફ્ટ હતો ને !!!
દિવા એ હકાર માં ડોકું ધુણાવ્યું …હજીય તું શરમાય છે દાદી એ દિવસ ને યાદ કરીને …
નીરજા કશું બોલ્યા વગર પોતાના રૂમમાં જતી રહી ….
બીજા દિવસે એનો મંગેતર રમ્ય એની કાર લઈને તેને લેવા આવ્યો …
નીરજા બેસી ગઈ …ઘર થી થોડે દૂર જઈને એણે રમ્ય ને કહ્યું : રમ્ય , શું તું અહીં કાર પાર્ક કરી શકે ???
રમ્ય ની આંખો માં સવાલ હતો . પણ તેણે એમ કર્યું .ઉતરતા પહેલા તેણે એક ડાયમંડ રિંગ નું બોક્સ કાઢ્યું ..તે ખોલવા જતો હતો અને નીરજા એ તેને રોકી લીધો .. આ રિંગ લગ્ન પછી આપજે ..એને ખોલીશ નહિ આજે … અને સાથે લાવેલું લાલ ગુલાબ નીરજા એ લઇ લીધું . અહીં થી શહેર ની સૌથી સરસ સડક શરુ થતી હતી .. નદીના પુલ પર બેઉ જણે ચાલવાનું શરુ કર્યું એની ફૂટપાથ પર …મૌન। .કશું બોલ્યા વગર .. પુલ વચ્ચેના બાંકડા પાર બેસતી વખતે જયારે રમ્ય એ નીરજાનો હાથ પોતાના હાથ માં લીધો તો નીરજા ના શરીર માં કંપારી આવી ગઈ ..રમ્ય એ તે પળની નજાકત મહેસુસ કરી … બેઉ જણ વધારે મૌન રહ્યા તો પણ ઘણું બધું કહેવાઈ ગયું , ઘણું બધું સંભળાઈ ગયું …. કાર સુધી ચાલતા પાછા આવ્યા અને રમ્ય એ કાર સ્ટાર્ટ કરી . એમ પી 3 પર ગીત ગુંજી રહ્યું હતું :
વો પહેલી બાર જબ હમ મિલે …

જગન્નાથ ઔર પૂર્વીકી અનોખી દોસ્તી

ટાઈટલ વાંચીને વિચારમાં પડી જવાય પણ આજે મારે વાત કરવી છે આ એક સરસ સિરિયલની .. રણ માં મીઠી વીરડી જેવી લાગી .

ખેંચી ખેંચીને એક લીટીની વાર્તા પર 25 મિનિટ વાપરતી સિરિયલની ભરમાર છે . વેબસિરિઝનો ચસ્કો લોકોને દાઢે વળગ્યો છે ત્યાં હકીકતની જમીન પરની આ સિરિયલ વારાણસી ના પૃષ્ઠ ભૂ પર લખાયેલી છે . તાજેતરમાં આ હજી ગયા અઠવાડિયે એનો અંતિમ એપિસોડ આવ્યો ત્યારે દર્શકની હાલત પણ એના મિશ્રા દંપતી જેવી જ લાગે .

એક સામાન્ય વાર્તાને એની અસામાન્ય છતાંય ખૂબ સરળ રજુઆત છે . અહીં વાત ત્રણ પેઢીની છે . પણ મુખ્ય પાત્રમાં શ્રી રાજેન્દ્ર ગુપ્તા અને સુશ્રી સુસ્મિતા મુખર્જી ( અરે કરમ ચંદની કીટી) નો સાહજિક અભિનય શિરમોર રહ્યો . ગંગાકાંઠે એક અત્યંત સુંદર 100 વર્ષ જૂનું મકાન પણ એક પાત્ર બનીને ઉભરે છે .

અહીં પ્રેમમાં અંધ બનીને ઘેરથી ભાગેલ પૂર્વીને એના પ્રેમીએ તરછોડતા એ ગંગામાં કૂદે છે અને એને બચાવે છે એક રિટાયર્ડ એન્જીનીયર જગન્નાથ . વાર્તાની આ શરૂઆત નાટ્યાત્મક છે પણ ક્યારેક લોહી વગરના ગાઢા સંબંધો અને પીઠ પાછળ ઘા આપતા લોહીના સંબંધોની આસપાસ વાર્તાનો વણાટ છે .

પણ જેના પોતાના સંતાનો પરદેશ જતા રહ્યા હોય કે દૂર હોય એવા વૃદ્ધ એકાકી જીવતા દંપતી પાસે જીવનના દુઃખ ઓછું કરવાના , સમય સાથે બદલાવ સ્વીકારવાના અને ઊંડા આઘાતોનો સ્વીકાર કરવાના પ્રસંગો આપણા મગજ પર કોતરાઈને જીવનને કેવી રીતે ખુશ રહીને જીવી શકાય એ શીખવાડે છે . મિશ્રા દંપતીના સંવાદો ખૂબ સરળ પણ ખૂબ ઊંડાણ અને અનુભવોથી હર્યાભર્યા છે .

સિરિયલ ખેંચાખેચી થી દૂર , કૌટુંબિક ઝઘડાઓ અને કાવાદાવા ને કથા પર હાવી ન થવા દઈને ,પોતાની વાત મૂકીને સહજતાથી પૂર્ણ થઈ .

MX PLAYER કે YOUTUBE કે SONY LIV APP પર જોઈ શકાશે .

ઉત્તરાર્ધ : 2

ગઈ પોસ્ટમાં વાત કરી એ સામાન્ય તંદુરસ્તી સાથે જીવાતા જીવનની . પણ ઉંમરના આ પડાવે આવતા બી પી જેવી બહેનપણીઓ , ડાયાબિટીસ જેવા દોસ્તારો , એસીડીટી જેવા આગંતુકો સાથે ના ઈચ્છવા છતાંય ઓળખાણ કે પછી કાયમી અણગમતા મહેમાનનો સંબંધ બંધાઈ જતો હોય છે . પૈસા પાછળ દોટ મૂકતી વખતે શરીરની સાથે કરેલી બેદરકારીનો બદલો શરીર પણ આ જ જન્મ માં લેવા માંડે છે .

પણ આ શારીરિક પીડાની દવાઓ મળે છે , નથી મળતી એ દવા જે મન પર પડેલા જખ્મો ને મલમ લગાડી જાય . 60 પછીનો તબક્કો એટલે વિદાય સમારંભની શરૂઆત . સૌથી પહેલો તો નોકરી કે કામ પરથી વિદાય .એ ઘા વસમો તો હોય જ છે પણ મૃત્યુ જેવો અનિવાર્ય હોઈ માણસ મન થી તૈયાર હોવા છતાંય હકીકત થોડો સમય કે વધારે સમય વસમો તો બની જ રહે છે .

અહીં થી ધીરે ધીરે આપ્તજનો કે મિત્ર મંડળ માંથી ધીરે ધીરે જગતમાંથી વિદાય ના સમાચાર મળવા માંડે ત્યારે મન થોડું માયુસ બને છે . પણ જીવનસાથી ની હાજરી સહ્ય બનાવે છે . ધીરે ધીરે બિલ્લીપગે આવતી એકલતા મનને ઢીલું પાડે છે . જે સંતાનોને આપણે બધે સાથે લઈ ફર્યા હોઈએ એ હવે આપણને બધે નથી લઈ જતા . આપણી એક રૂમ કે દેવદર્શન સુધી સીમિત દુનિયામાં ક્યારેક બાગ ઉમેરાય કે કોઈક ફિલ્મ પણ હોય .

હું રહું છું ત્યાં રોજ સાંજે મહિલા મંડળ એકાદ બે કલાક ભેગું બેસે . એમાં સિનિયર સીટીઝન નું જૂથ અલગ બેસે .એમાં વયોવૃદ્ધ મહિલાઓ જેમાં થોડીક વૈધવ્ય માં છે એ લોકોના જીવનમાં જે એકલતા હોય છે એ ક્યારેક એમની જીભમાં કડવાશ બની ભળી જાય તો જુવાન અને મધ્યમ વયની મહિલાઓ ને પચતું નથી . તેઓ એ વાત પર વ્યંગબાણ ચલાવ્યે રાખે . હું પહેલા તો ક્યારેય નહોતી જતી પણ હવે સાંજે જાઉં . શનિ રવિની રજામાં પોતાની ગાડીઓમાં ફરવા જતા આવા વૃદ્ધ એકાકી જીવન જીવતી વ્યક્તિઓને કોઈ સાથે નથી લઈ જતું તો શું એમને મન નહિ થતું હોય ?? વાત ભલે નાની હોય પણ મૃત્યુ પહેલાનો આવો વ્યવહાર માણસને અંદર થી ધીરે ધીરે મારી નાખે છે .

છેલ્લે એક વાત :

હું તો આ લોકો સાથે પણ મસ્તી થી બેસું . સોમવતી અમાસ હતી એને આગલે દિવસે એ બહેનપણીઓ કહે નદીએ ન્હાવા જવાનું મન થાય છે પણ આપણને કોણ લઈ જાય ?? મેં કહ્યું : કેમ તમે ચારેવને જવું હોય તો દીકરાઓ પાસેથી પૈસા લો અને ગાડી કે રિક્ષામાં જાવ ને . કોઈ ના નહીં પાડી શકે . હાલતા ચાલતા છો તો તમે પણ તમારી રીતે મજા કરો .

બે દિવસ પછી એક માસીની બર્થડે હતી અને એ માસીએ એમની ત્રણ બહેનપણીને બહાર લઈ જઈ પાર્ટી આપી …

ઉત્તરાર્ધ

પૂર્ણતા તરફની ગતિ એટલે ઉત્તરાર્ધ નો ભાગ. આપણે કોઈ કાર્યના સંપૂર્ણ થવાની વાત કરીએ તો આનંદ , સંતોષ જેવી અનેક લાગણીઓ ઉભરાય પણ જીવન સંદર્ભે વાત કરતા નિરાશાનો ભાવ જાગે છે . એવું કેમ ?

આ વાત એટલે યાદ આવી કે હજી ગયા મહીને સાઠ માં વર્ષમાં પ્રવેશ કર્યો . હજી સુધી સિનિયર સીટીઝન શબ્દ સાંભળતા પણ હવે સ્વયંનો પ્રવેશ થયો એટલે જરાક પાછળ જોવાઈ ગયું . 6 દાયકા સુધી જીવેલું જીવન કાંઈ ઓછી અવધિ તો નહોતી જ .

કોરોના કાળે 2020થી જીવન શૈલી બદલી નાખેલી. ભરપૂર દોડતી જિંદગીને લાગી ગયેલી સજ્જડ બ્રેક. દીકરીના લગ્ન પછી જીવન નવેસરથી ગોઠવતા હતા . ત્યાં ગતિહીનતાના બે વર્ષ ઉપર ગયા .

હવે શું ?? ભલે ગમે તેટલા પ્રયત્ન જુવાનીને ટકાવી રાખવા કરો પણ શરીર તો એનો રિમોટ આપણને ક્યારે આપે છે ?? ચોકઠું નખાવો પણ પાચનશક્તિ તો ક્ષીણ થતી જ જાય છે . મોતિયો એના સમયે આવી જ જાય છે. શ્રવણ શક્તિ ને સાંભળવાનું મશીન મદદ કરે પણ ઓછું જ સંભળાય છે . ગમે તેટલી કસરત કરી હોય પણ ઘૂંટણનો દુઃખાવો વહેલો મોડો આવે જ છે . Knee replacement ના ઓપરેશન સહજ સંભળાય છે .

ટૂંકમાં અથાણાં , ચટણીની ડબ્બી જેવી દવાની ડબ્બીઓ ધીરે ધીરે કબાટ કે બેડની બાજુમાં એલાર્મ સાથે ગોઠવાઈ જાય છે . જે ઘર બંધાવેલું એનો એક રૂમ ફાળવી દેવાય છે . મતલબ કે ફરવાનું વિશાળ ફલક હવે સંકોચાતું જાય છે . હવે ફરવા માટે ધાર્મિક સ્થળોની મુલાકાત મુકરર કરી દેવાય છે .

આ ધીરે ધીરે છોડવાનો તબક્કો છે . આપણાં જીવનના શરૂઆત નો બરાબર રિવર્સ ગતિ કરતો પથ. પણ આપણાં માટે એ આકરું કેમ લાગે છે એ વિશે આપણે ભાગ્યેજ સજ્જ રહીએ છીએ .

આવનાર પોસ્ટ માં આનો ઉત્તરાર્ધ ….

ઉત્તરવહી …

જવાબ માટે ના પાનાં ..ઉત્તરવહી . ઉત્તરવાહીની પરિક્રમા એ કંઈક ઘણા પ્રશ્નોના જવાબ આપ્યા અને કેટલાક સવાલ પણ કર્યા મને .

આમ તો હું મોટા નામ કે કામ થી જલ્દી પ્રભાવિત નથી થતી . પણ ક્યારેક કોઈ વ્યક્તિ કોઈ અજાણ્યા ખૂણે નામની ચાહના વગર કર્મયજ્ઞ કરતું હોય તો મને હંમેશા યાદ રહી જાય છે . ગઈ પોસ્ટમાં મેં શ્રી હસમુખભાઈ નો ઉલ્લેખ કરેલો . યોગનંદ આશ્રમના વ્યવસ્થાપક છે . એમનો ઉત્તરાવસ્થામાં જીવન વિતાવવાનો અનોખો યજ્ઞ મને વિચાર કરતી છોડી ગયો છે .

23 વર્ષ પહેલાં તેમના પત્નીનું અવસાન થયેલું . બે દીકરાઓ અને ત્રણ દીકરીઓનો સંસાર છે . બધા પોતાના ઘેર સારી રીતે સેટ અને સુખી છે .પણ એક બાપની આંખો પલળી ગઈ એમ કહેતા કે મોટી દીકરી ના પતિ હવે આ દુનિયામાં નથી  . એને પણ આમ તો સારું જ છે પણ જીવનસાથી ની ખોટ પોતે અનુભવે છે એટલે દીકરીનું દર્દ વર્તાય છે . પોતે એક રિટાયર્ડ ઇન્કમટેક્સ ઓફિસર છે અને પેંશન પણ મળે છે . એટલે એ આશ્રમમાં પૈસા ભરીને રહે છે અને સેવા આપે છે . મંદિરમાં આરતી પૂજા કરે છે . 85 વર્ષની વયે  બધું સહેલું તો નથી જ . પોતે વર્ષમાં એકાદ વાર પોતાના સુરત વાળા ઘેર જાય અને બે એક વાર દીકરાઓ પણ મળવા આવે . અને જીવન આશ્રમને સમર્પિત . અહીં રહેવા જમવાનો કોઈ ચાર્જ નથી લેવાતો . પણ યાત્રાળુઓ કે દાન મળે એના પર નિર્ભર છે . પોતાના મૃત માતા કે પિતાના મૃત્યુતિથી નિમિત્તે રૂ. 1000 ભરીને નામ નોંધાવાય . તે દિવસે એ નિમિત્તે યાત્રીઓને જમાડાય છે અને જાણ કરાય છે . આ રકમ ફિક્સ ડિપોઝીટ તરીકે જમા કરાવાય અને એના વ્યાજમાં ખર્ચ ચાલે . હવે ઘટતા જતા વ્યાજના દર અને વધતી મોંઘવારી માં ઘણી વાર સંતુલન બગડતું લાગે .

અહીં ગામલોકો મંદિરમાં ના આવે અને પૈસા પણ ના મૂકે . ગરીબી ચોફેર ડોકાય .

ત્યારે થાય કે આપણે પૈસા મંદિરમાં મૂકીએ અને તખતી લગાવીએ . મોટા ધાર્મિક સંસ્થાનોને આપીએ એના કરતાં આવા કર્મયોગીનો સાથ આપીએ તો લેખે લાગે .રિટાયર્ડ લાઈફમાં એકલતા ના રોદણાં રડ્યા વગર આવી રીતે કોઈ કર્મયજ્ઞમાં પાછળ જીવનમાં મોહ નો પલ્લું છોડીને જીવી શકાય અને સારી રીતે જીવી શકાય .ખરું ને ??!!